หน้าตาขายได้ กับ หน้าตาขายไม่ได้

 

เมื่อก่อนตอนอุดมการณ์หนังสือจีบสาวยังเป็นการหาคู่ชีวิต

พวกผมออกรอบก็จีบพริตตี้กัน แต่คนหน้าตาธรรมดาแม่งไม่เคยเวิรค

พริตตี้เค้าก็หวังว่าจะได้คนหล่อ อย่างแจ็คสันหวัง

ไม่ก็มีเงินรวยหนักๆไปเลย

พวกผมลองจีบพริตตี้กันมาจนบรรลุแล้วว่า

 

ถ้าหน้าตาเรา level ไหน เราก็จะได้หญิงหน้าตา level เท่าๆกันนั่นแหละ

มีข้อยกเว้นแค่ รวยหนักๆอันนี้หน้าตาธรรมดาได้พริตตี้ได้

หรือไม่ก็ที่เห็นหนุ่มหน้าตาธรรมดาควงสาวสวยเพราะ

1 จ้างเอา 2 รู้จักได้กันมาตั้งแต่เด็กคบยาว เพราะตอนเด็กยังแยกแยะไม่ออก

ระหว่าง หน้าตาดีกับหน้าตาธรรมดา

ถ้าคุณพยายามจะฝืนว่าไม่จริง มันต้องทำได้สิ ก็ไม่มีใครห้าม

แต่คำถามคือได้เมียกี่โมง? พวกผมที่ออกรอบจีบพริตตี้กันก็ล้มเลิก

ผู้หญิงพวกพริตตี้ไปเอง ก็มีนะที่เค้าเห็นสังคมอินเตอร์นักเรียนแลกเปลี่ยน

แล้วดึงดูดสาวสวยเข้ามาได้กับผม เพราะสังคมอินเตอร์ก็จะแปลกสำหรับ

สังคมมหาลัยปกติทั่วไป เพราะแก๊งนี้จะดูไฮโซ(ในความคิดของเด็กวัยรุ่น)

สุดท้ายใครจะแฟนตาซีขายฝัน ว่าจีบสาวสวยเราทำได้

ไม่เถียงครับทำได้ แต่ทำได้ตอนกี่โมง? 5ปีไหม? 10ปีไหม?

20ปีไหม? อายุ 60 ค่อยได้เมียสวยไหม? 555

การตลาดจะขายได้ดีกับเด็กวัยรุ่น หรือคนที่ไม่เคยเดินผ่านจุดนั้นมา

ก็จะรู้สึกว่า อุ๊ยพื้นที่คลุมเครือตรงนั้นมันคืออะไรนะ อยากรู้จัง

คนที่เดินผ่านมาแล้วคงไม่ได้ตื่นเต้นอยากรู้อะไร

ผมถึงบอกว่า ถ้าใครอายุน้อยๆ ฝึกจีบสาวไปเถอะครับ 

วัยนี้ยังไม่รู้แยกแยะไม่ออกว่า แบบไหนหน้าตาดีแบบไหนหน้าตาธรรมดา 

เรื่องสวยไม่สวย มาชัดตอนมหาลัยปี 3 ปี 4 

และจะชัดมากตอนทำงาน เพราะคนสวย เป็นดอกไม้ 

ได้งานดีๆ ได้งานรวยๆ 

ส่วนคนไม่สวยก็เป็นเด็กหลังบ้านไป 

รายได้ธรรมดาตามหน้าตาที่ธรรมดา 

เพราะออกหน้าบ้านแล้วขายไม่ได้

หน้าตาขายได้ กับหน้าตาขายไม่ได้ มันเลยมาชัดมากตอนทำงาน

ใครที่ยังม.ปลาย มหาลัย ปีต้นๆ เก็บเกี่ยวประสบการณ์จีบสาวเอาไว้

เพราะตอนทำงาน หนังคนละม้วน ทุกอย่างยากขึ้นแบบ 100% สมบูรณ์

และผู้หญิงสวยวัยทำงาน ก็จะรู้ละว่าต้องหาสามีรวยเท่ากันหรือมากกว่า

สมัยนี้เค้ารู้ทันกันหมด การพยายามจะทำตามความต้องการของตลาด

โดยหาสาวสวยเป็นเมียให้ได้ เพื่ออวดเพื่อโชว์

ผมว่าเปลี่ยนที่ความคิดตัวเราเอง และปล่อยความต้องการตลาดไป

มีความสุขที่สุดละ ท่องไว้ครับ

 "กูสะดวกแบบนี้ ใครสะดวกแบบไหนก็เอาเถอะพ่อ"